Oogopslag
Wie woont daar: Diego Nuzzo en Salvatore Falco, met hun honden Cosino en Erik
Duif: Rione Sanita, Napels
Oppervlak: circa 300 m²; 2 slaapkamers, 3 badkamers, driedubbele woonkamer, 2 terrassen, mezzanine met loopbruggen en woonkeuken
Jaar van constructie: begin achttiende eeuw
Jaar van renovatie: 2001
Architect: Diego Nuzzo
Het interessante detail: Het huis was ongeveer een eeuw lang de basisschool in de buurt

Zodra ik binnenkom, word ik getroffen door het bordje bij de ingang en Diego vertelt over zijn eerste ontmoeting met het huis: «Na ruim twee jaar werken ben ik in 2001 in dit huis komen wonen. Toen ik er voor het eerst binnenkwam, verkeerde het in een staat van verlatenheid: van het einde van de 19e eeuw tot de jaren tachtig was het de basisschool van de buurt. Daarna werd het meer dan tien jaar verlaten. De ramen waren kapot, vogels hadden nesten gemaakt in wat ooit de klaslokalen van de kinderen waren. Ik hield van de hoge plafonds, dat het aan alle vier de zijden zichtbaar was en dat het twee terrassen had, één op het oosten en één op het westen.”

Diego is ook schrijver, zijn huis wordt namelijk overspoeld door boeken. Salvatore Falco daarentegen is modeontwerper en vakman: hij ontwerpt kleding en accessoires en maakt deze vervolgens met de hand. Thuis hebben ze een hoekje van geluk gemeen: «Ik in de hangmat en Sasi op een van de matrassen in de Arabische woonkamer. We lezen en luisteren allebei naar Mozart, de honden zijn altijd bij ons”, zegt Diego.

De twee honden, onafscheidelijke metgezellen, werden allebei van de straat gered. De donkere heet Cosino en is nu 10 jaar oud, terwijl de witte, die in plaats daarvan “een jonge man” is, Erik heet: «Net als de hoofdpersoon van de Phantom of the Opera – legt Sasi uit – omdat de plek waar hij heeft rond zijn oog sinister, het deed ons denken aan het masker van de hoofdpersoon!

Diego en Sasi houden van muziek, witte wijn en hedendaagse kunst: ze besloten al deze passies te combineren met die van theater door leven te geven aan Wunderkammer, een reeks georganiseerde evenementen in auteursruimten. ‘Aanvankelijk boden we ze hier bij ons thuis aan – zeggen ze – maar ze zijn populair geworden steeds grotere evenementen, met veel mensen en we moesten andere ruimtes vinden.”

Het huis heeft twee terrassen en Diego’s favoriete uitzicht is vanuit het slaapkamerraam: «Het kijkt uit op wat wij de “Zen-tuin” noemen. Het is een bron van inspiratie. Meestal schrijf ik terwijl ik aan het bureau voor dat raam zit.” Het terras is een echte jungle geworden, vol met planten van verschillende herkomst die Diego een gevoel van rust geven. Het andere terras, gelegen op het westen, kijkt uit op de Capodimonte-heuvel.

Ze wonen allebei veel in het huis omdat ze het ook als atelier gebruiken om te werken, vooral Diego: «Mijn favoriete kamer is de bibliotheek omdat ik daar werk, ik lees, daar organiseren we concerten, theatervoorstellingen en schilder- en fotografietentoonstellingen» .

De structuur van het huis met bijna 6 meter hoge plafonds en zijn ongelooflijke passie voor boeken brachten Diego ertoe verhoogde boekenkasten te ontwerpen en te bouwen met loopbruggen van ijzer, hout en glas die alle drie de woonkamers met elkaar verbinden. In de planken staan ​​bloemen en foto’s van vrienden, maar ook boeken, heel veel boeken.

Voor zijn werk als schrijver gebruikt Diego veel notitieboekjes en een oude, nog werkende Olivetti Lettera 32-typemachine, waarmee hij zijn eerste roman schreef, De bewoonde stiltes van de huizen, gepubliceerd in 1995 door Edizioni Loffredo. In 2014 publiceerde hij ook Alsof er niets was gebeurd, Rogiosi-edities.

«Een groot deel van het meubilair bestaat uit gerecyclede voorwerpen, in de beste traditie van shabby chic, waarbij veel voorwerpen opnieuw worden geïnterpreteerd. De eettafel is bijvoorbeeld gemaakt met een oude 19e-eeuwse reling, ondersteund door een structuur die ik heb ontworpen in eenvoudige ijzeren profielen met daarop glas en ik heb de zuivelkoelbox uit de jaren vijftig omgebouwd tot een schoenenrek voor de slaapkamer vanuit bed. De uitzonderingen zijn enkele familiestukken of stukken die naar een ontwerp zijn gemaakt, zoals de ijzeren en esdoornhouten boekenkasten die in elke kamer staan ​​of het stalen keukenblad van meer dan zeven meter lang”, zegt Diego.

De keuken is geheel ontworpen en gebouwd door Diego en is voor hen beiden een belangrijke en veel bewoonde ruimte geworden. Ze houden van koken en organiseren veel diners, bovendien vertelt Sasi me dat het haar favoriete plek in huis is: «Waar ik het grootste deel van mijn tijd doorbreng, niet alleen om te koken, maar ook omdat ik vaak de grote centrale tafel gebruik om stoffen te knippen en de kleding in elkaar zetten”.

Bij de renovatie van het huis probeerde Diego zorg te dragen voor de oude overblijfselen zoals de kastanjebruine balken van het plafond en de originele handgeschilderde papieren uit de achttiende eeuw, maar om een ​​eigentijds tintje aan het appartement toe te voegen: «Ik gebruikte de materialen die ik altijd van gehouden: ijzer, glas, warm hout. En dan de harsen die kleurvlekken geven.”

Sommige teruggevonden voorwerpen werden in plaats daarvan teruggeplaatst en gebruikt voor hun huidige gebruik, zoals deze telefoon uit de jaren dertig, die nog steeds in perfecte staat verkeert.

Zelfs in de badkamer vinden we houten balken en ijzeren balken, de handdoekhouder was een oude teruggevonden ladder. Hun passie voor cinema is, naast het vullen van de muren van de mezzanines met filmposters, hier ook terug te vinden bij de filmsterren: Marilyn Monroe en Grace Kelly.

Bij warm weer verplaatsen de diners zich uiteraard naar het terras. De helft ervan wordt afgesloten door een veranda die Diego heeft gecreëerd door de muren van een kamer neer te halen; er is ook een buitenbadkamer. De diners die Diego en Sasi thuis organiseren, kennen veel bijzondere tradities: tijdens de kerstperiode vragen ze bijvoorbeeld alle mensen die ze ontvangen om hun wensen of goede voornemens voor het nieuwe jaar op een vel papier te schrijven en dat aan de boom der verlangens te hangen. . Op de laatste dag van het jaar, om middernacht, maken ze met al deze stukjes papier een groot vreugdevuur als goed voorteken voor het nieuwe jaar.

«Wat ik het leukste vind aan dit huis – zegt Diego – is de mogelijkheid om veel vrienden te ontvangen, om tussen onze passies te leven en om te leven alsof we altijd op vakantie zijn. Wat ik haat is de chaos die net buiten de deur ligt: ​​een buurt die net zo goed had moeten groeien als Nothing Hill in Napels en die in plaats daarvan aan zichzelf is overgelaten.” In feite vertegenwoordigt de wijk Sanità vandaag de dag nog steeds het kloppende hart van het populaire Napels, het bitterzoete hart van Eduardo De Filippo en het komische hart van Totò, die in feite in deze buurt is geboren. Een chaotisch Napels vol tegenstrijdigheden, maar tegelijkertijd vol poëtische schoonheid en met een groot potentieel.

Precies om deze reden besloot Diego om in zijn huis een klein paradijsje te creëren, waar hij in alle rust kan werken maar ook kan ontspannen, waarbij hij de hectiek van de stad vergeet: «Ik wilde een ruimte creëren die een soort vakantiehuis was in de hart van Napels. Als ik de deur sluit, laat ik de uitgestrekte en chaotische stad achter me en kies ik tussen de hangmat, de bibliotheek en het terras.”

Bekijk alle foto’s van dit huis

In de rubriek Mijn Houzz bieden wij interessante en originele woningen aan voor huiseigenaren en huurders. Als u wilt deelnemen aan de column, stuur ons dan enkele foto’s van uw woning samen met een korte beschrijving naar redazione@houzz.com. Als wij besluiten om uw woning te komen fotograferen, nemen wij zo snel mogelijk contact met u op.

Ander
Woonkamer: wie droomt er niet van een muur vol boeken?