Het buiteneetmeubilair dat op een van de terrassen is geplaatst, is ontworpen door de inspiratiebron achter dit project: door Joaquin Torres voor het bedrijf Vondom.

In de roodheid van de vroege avonduren lijken de panoramische ramen de interne ruimtes met de externe te laten samensmelten.

Er ontstaat een intelligente ruimteplanning, waarbij privékamers en gastenruimtes goed van elkaar gescheiden zijn. Wanneer er bijvoorbeeld gasten in de woning aanwezig zijn, hoeft de eigenaar van de woning dus niet per se de hele villa door te lopen om bij zijn studeerkamer op de eerste verdieping te komen.

Elke ruimte vloeit naadloos over in de volgende, waardoor een ongelooflijk gevoel van samenhang en continuïteit ontstaat.

Een grote woonkamer op de eerste verdieping wordt verlicht door ramen op twee niveaus. Vanuit de woonkamer is via een opening in de open haard de eetkamer te zien. De eetkamer biedt zicht op de keuken, die weer uitkijkt op het zwembad.

Een glazen kubus herbergt de eetkamer. De muur presenteert een van de “gevels” van de bilaterale open haard.

Het zwembad is voorzien van airconditioning. Hoewel het goed gescheiden is van de rest van de ruimtes op de begane grond, integreren de glazen scheidingspanelen het visueel met de omgeving.

De afwerkingen maken gebruik van een combinatie van lichte zandsteen en donker hout, wat een vleugje warmte toevoegt aan de minimalistische interieurs.

Ligstoelen: B&B Italia

De badkamer op de tweede verdieping bevindt zich tussen twee slaapkamers, waarvan deze wordt gescheiden door glazen scheidingswanden, verborgen door bamboestammen.

Een groot raam met uitzicht op het landschap, bamboe langs de muren en kiezelstenen die het grootste deel van de badkamervloer bedekken, brengen natuurlijke elementen in huis.

Hier zien we een van de slaapkamers. Verborgen achter de notenhouten panelen die de muur bedekken, zit een inloopkast.

Bed: Meridianen; nachtkastjes: Porro

De kinderkamers wijken iets af van het zachte kleurenpalet dat de woning als geheel kenmerkt. Heldere tinten en accessoires creëren een levendige sfeer, maar kunnen na verloop van tijd worden vervangen door zachtere tinten.

Om toegang te krijgen tot het gastengedeelte is er een aparte, maar niet minder fascinerende trap, die meerdere trappen oploopt. De transparante leuning, samen met de lichte wanden en treden, maakt het licht en helder.

De kelder beschikt over een lounge, een biljartkamer, een bioscoopruimte en een bar, verbonden met de eerste verdieping via patrijspoorten die uitkijken op het zwembad en u laten genieten van de interessante optische effecten die worden gecreëerd door de bewegingen van het water en het licht.

Oogopslag
Wie woont daar: Martina Panarese en Maurizio Carucci (de zanger van de groep Ex-Otago), met twee ezels, Nina en Pioggia, twee katten, Carlo en Maria (en hun puppy’s), twee honden, Renato en Castagna, plus een bepaald aantal kippen
Duif: Cascina Barbàn in Albera Ligure, in de bovenste Borbera-vallei, in de provincie Alessandria
Jaar van constructie: laatste eeuw
Jaar van renovatie: 2013
Oppervlak: 50 m² verdeeld over twee verdiepingen, keuken/eetkamer/woonkamer op de begane grond, slaapkamer en badkamer op de bovenverdieping en op de mezzanine, veranda, omringend terrein en enkele bijgebouwen in renovatie

De boerderij waar ze in 2013 gingen wonen en Genua achter zich lieten, ligt in de bovenste Borbera-vallei, in de provincie Alessandria, een plek waar Piemonte, Ligurië en Emilia Romagna elkaar ontmoeten, buiten de gebruikelijke toeristische routes, magisch en fascinerend: wanneer je ontdekt het, je weet dat je terugkomt samen met iemand van wie je houdt!

Het begon allemaal een paar jaar geleden. Maurizio had, na een aantal jaren als onderwijzer te hebben gewerkt, een baan gevonden op een boerderij die groenten en kleinfruit produceert en waar schapen worden gehouden. Hij hield van de natuur en het werken op het platteland en droomde van een eigen boerderij. Martina had communicatie en design gestudeerd in Genua en werkte in een grafische studio. Ze ontmoetten elkaar, werden verliefd en ontdekten toen pas dat ze een gemeenschappelijke droom hadden: op het platteland gaan wonen en zich bezighouden met natuurlijke landbouw.

Ze gingen, zonder succes, op zoek naar een boerderij om te kopen in de heuvels boven Genua. In 2012 kwam een ​​Genuese vriend die door de Borbera-vallei trok op zoek naar lokale biologische producten een groep ruïnes tegen die te koop stonden, gelegen in een prachtige vallei in de gemeente Albera Ligure.

Vanaf daar strekt het uitzicht zich 360 graden uit over de omliggende heuvels, weilanden zover het oog reikt en enkele eeuwenoude verlaten wijngaarden. Een plek met een groot potentieel, perfect voor Martina en Maurizio, die het op een grijze en regenachtige dag gaan bekijken en er desondanks verliefd op worden.

De aankoop van het huis en de grond was niet eenvoudig omdat de eigendommen verdeeld waren en veel verkopers tot overeenstemming moesten komen. Maar de twee jongens lieten zich niet ontmoedigen, ze begonnen veel tijd in de vallei door te brengen en vriendschap te sluiten met de lokale bevolking… totdat ze erin slaagden overeenstemming te bereiken en alle eigenaren en verkopers voor een notaris bijeen te roepen en verder te gaan. met de bepaling. Eindelijk werd de boerderij gekocht!

Val Borbera is niet een plek voor iedereen: het barre klimaat vergemakkelijkt de landbouw niet en de vallei is behoorlijk geïsoleerd. Martina en Maurizio begonnen met de renovatie van het hoofdgebouw (de voormalige schuur) op twee verdiepingen, waarvan de buitenmuren gezond waren maar waarin alles nodig was: van het dak, tot de water- en elektriciteitsaansluitingen, tot de afvoer. Ook legden zij het laatste stuk weg aan dat vanaf de provinciale weg het pand bereikte.

Met de hulp van een klein plaatselijk bedrijf renoveerden ze volgens de principes van groen bouwen: ze brachten een thermische laag van kalk, klei en stro aan op de muren, zonder de oorspronkelijke structuur aan te raken, en ze herbouwden het dak helemaal opnieuw, met kurk als isolatiemateriaal. materiaal in 20 cm dikke tegels geperst, waarbij een luchtruimte van 10 cm tussen de kurk en de tegels overblijft.

De twee installeerden de externe kozijnen en creëerden een entreeportaal, met een pergola waaronder je op zomerdagen kunt eten of ontspannen.

Binnen zijn de ruimtes verdeeld in het keuken- en woongedeelte op de begane grond, slaapkamer en badkamer op de bovenverdieping. De twee kamers zijn verbonden met een houten trap (die ze persoonlijk hebben gemonteerd). Ze hebben (opnieuw persoonlijk) de muur geplaatst die de badkamer van de slaapkamer scheidt. Het bed wordt op de mezzanine boven de badkamer geplaatst.
Cascina Barbàn was geboren!

De ruimte is over het algemeen klein maar goed georganiseerd, functioneel en vol persoonlijkheid. Alle meubels en materialen zijn gerecycled of tweedehands, zoals bijvoorbeeld het eiken parket dat werd aangekocht nadat het uit een huis in het dorp was weggegooid. Het woongedeelte is een eenpersoonskamer die dienst doet als keuken en eetkamer.

In het slaapgedeelte wordt het bed op de vide geplaatst die boven de badkamer is gecreëerd. Naast het bed doet een oude houten koffer dienst als opbergmeubel. Ook dit deel van het huis is eenvoudig en minimalistisch ingericht: een paal en enkele houten planken vormen de kledingkast, terwijl een reeks op elkaar gestapelde houten fruitkisten een boekenkast vormen.

De badkamer is eenvoudig en vol met souvenirs, foto’s en ansichtkaarten. De spoelbak is op een houten plank geplaatst, een paar antieke spiegels geven diepte en licht aan de ruimte en een houten ladder doet dienst als handdoekenrek.

De externe veranda, een hoekje van Martina en Maurizio’s hart, is ingericht met tafels en banken waar u bij mooi weer kunt lunchen.

Er staat ook een prachtig houten bed met zachte kussens waar mens en dier in de zomer in de schaduw kunnen uitrusten.

Naast de boerderij liggen twee ruïnes die momenteel worden gerenoveerd. Het gebruik ervan is gekoppeld aan een droom die het echtpaar hardnekkig probeert te verwezenlijken: het herstel van de historische wijngaarden van de Borbera-vallei.
In de vorige eeuw was het grondgebied van Albera Ligure en Figino rijk aan wijngaarden die boeren verbouwden voor persoonlijk gebruik, waarbij wel dertig verschillende soorten wijnstokken werden gemengd, als eerbetoon aan het principe van biodiversiteit van culturen. Een principe dat tegenwoordig, in een wereld waarin alles wordt geproduceerd met het oog op industriële winst, vrijwel niet meer bestaat.

Door de massale verlatenheid van het platteland zijn de meeste van deze historische wijngaarden verloren gegaan. Maar gelukkig niet allemaal. Het project van Maurizio en Martina omvat het herstel van de oude wijnstokken (en daarmee de landbouwprincipes en tradities uit het verleden) en het planten van nieuwe. Drie jaar lang zijn zij bezig geweest met het restaureren, schoonmaken en snoeien van de historische wijngaarden. Ze hebben ze in kaart gebracht dankzij de samenwerking met de CNR van Turijn, en ontdekten dat ze in vele variëteiten voorkomen. Eén daarvan, Sgurbà genaamd, is niet geregistreerd en lijkt een van de meest gecultiveerde wijnstokvariëteiten in Argentinië te zijn. In het najaar zullen ze nieuwe planten gaan planten en in de nabije (maar nabije) toekomst zal de wijnbereiding beginnen. In de twee bijgebouwen naast het huis zullen daarom een ​​vatenkelder en een kelder worden gebouwd, evenals een ontmoetingsplaats waar proeverijen kunnen worden gehouden.

Bij Cascina Barbàn is de landbouw natuurlijk en lokaal: de producten uit de tuin, verbouwd respect voor biodiversiteit, zijn tomaten, courgettes, paprika’s, aubergines, erwten en bonen, inclusief de witte boon uit Figino, een witte boon typisch voor de vallei. Deze groenten worden rechtstreeks op de boerderij of in sommige GAS (Solidarity Purchasing Groups) in Genua verkocht.

En dan is er nog de tarwe, ook verbouwd volgens de principes van de natuurlijke landbouw: uit oude, niet-genetisch gemodificeerde zaden produceren Martina en Maurizio meelmengsels die ook drie of vier verschillende soorten tarwe kunnen bevatten en die het voordeel hebben dat ze lekkerder, gezonder en vrijwel geheel glutenvrij.

Het werk op het land wordt voornamelijk uitgevoerd met behulp van de mooie en robuuste ezel Nina en een door dieren aangedreven ploeg die is gekocht bij een Frans bedrijf.

Martina en Maurizio lijden niet onder eenzaamheid, ondanks dat ze enkele kilometers van de stad en van hun historische vrienden wonen. Vrienden komen vaak langs bij de Cascina Barbàn, vooral bij mooi weer. Bovendien organiseert de boerderij eind juni al vier jaar een evenement waarbij de hele vallei betrokken is, het Boscadrà Festival, georganiseerd in samenwerking met een lokale vereniging, Borberock. Het festival wil door de organisatie van workshops en seminars een duurzamere levensstijl in harmonie met de natuur bevorderen.

Tijdens de twee feestdagen die een weekend in beslag nemen, praten we over natuurlijke voeding, synergetische landbouw en kruidengeneeskunde. De avond staat in het teken van muziek, met rock- en popconcerten van lokale groepen.

Als ik Martina en Maurizio, terwijl we op een prachtige zonnige zondag samen onder de pergola lunchen, vraag of ze spijt hebben van hun vorige leven of dat ze, als ze terug konden gaan, iets anders zouden doen, antwoorden ze zonder aarzeling nee.

In hun ogen kunnen we het authentieke en aanstekelijke geluk lezen van degenen die de regie van hun leven in eigen handen hebben genomen en het pad zijn ingeslagen dat ze altijd al wilden volgen. Niet iedereen is daartoe in staat.
HoedJongens!

Bekijk alle foto’s van Cascina Barbàn

In onze rubriek Mijn Houzz bieden wij interessante en originele woningen aan voor huiseigenaren en huurders. Wilt u meedoen aan de column, stuur ons dan enkele foto’s samen met een korte beschrijving van de woning naar redazione@houzz.com. Als wij besluiten om bij u thuis langs te komen, nemen wij zo snel mogelijk contact met u op.

Ander
My Houzz: In Turijn, Angelica en de droom van de oude boerderij
Minitour door de tuinen van onze gemeenschap

Is de Superbonus effectief in het bestrijden van klimaatverandering?
Volgens de Pro’s zijn de door de Superbonus gefaciliteerde energie-efficiëntiemaatregelen per saldo zeker effectieve acties om de klimaatverandering op de korte termijn tegen te gaan.
Diego Bortolato spreekt in feite “van een zeer sterke positieve impact op de vermindering van het energieverbruik”, ook al blijft er enige onzekerheid bestaan ​​over de langetermijneffecten met betrekking tot de specifieke interventie van het creëren van de bekleding van het gebouw.

Matteo Dell’Asta legt ons gedetailleerd uit: “Met de sprong van twee energieklassen werd de energievoetafdruk van gebouwen onmiddellijk verkleind, maar de wetgever heeft er niet voor gekozen om de verplichting op te leggen om herbruikbare isolatiematerialen te gebruiken aan het einde van de levensduur. Daarom heeft het management van dit speciale afval zou negatieve gevolgen kunnen hebben voor het milieu.”

Super Home Bonus met 110% bijgewerkt

Is de Superbonus effectief in het nieuw leven inblazen van het beroep van ontwerpers?
Over dit onderwerp zijn de geïnterviewde professionals, hoewel ze de toename van de werkgelegenheid erkennen, minder optimistisch over de positieve effecten voor het beroep.
Thomas vat het zo samen Mascitti: «De Superbonus had effectief kunnen zijn in het nieuw leven inblazen van het beroep, maar tot nu toe is het een boemerang gebleken».
Laten we in detail treden. De kritische kwesties die door de geïnterviewde PRO’s naar voren worden gebracht, hebben in wezen betrekking op twee aspecten van het technische beroep: de grote hoeveelheid adviesaanvragen van potentiële klanten en de bureaucratische en regelgevende rigiditeit in de ontwerpfase.

Diego Bortolato legt uit hoe «Voor kleine bedrijven die gewend waren aan direct en fiduciair contact met hun klanten, de Superbonus een enorm verbruik van energie en tijd met zich meebracht voor de initiële fase van gratis informatieadvies, dat noodzakelijk werd in het licht van de wetgeving, en de daarmee samenhangende communicatie, aanvankelijk niet helder”.
Matteo Dall’Asta concentreert zich echter op de regelgevingskwestie en legt uit hoe “The Mise veel technische details heeft geregeld met als praktisch gevolg dat de ontwerpkeuzes zoveel mogelijk worden beperkt, zelfs als het technisch mogelijk zou zijn geweest om de sprong van de 2 energieklassen met minder economische investeringen. Het zou daarom beter zijn geweest om met prestatiegerichte regelgeving meer ruimte te geven aan de planning van de professional.”

Welke valkuilen komt de professional tegen bij de Superbonus?
Het belangrijkste obstakel waarmee professionals worden geconfronteerd bij het ontwerpen van interventies die onder Superbonus vallen, zegt Tommaso Mascitti, is “De buitensporig omslachtige wetgeving die heeft geleid tot voortdurende veranderingen en aanpassingen die voor grote verwarring hebben gezorgd in een situatie van onzekerheid. Deze situatie heeft de minder roekeloze technici ertoe aangezet om, zelfs na het Vereenvoudigingsdecreet, verder te gaan met uiterst lineaire praktijken, die duidelijk de minderheid van de gevallen vertegenwoordigen.

Vind een vakman bij u in de buurt

Zelfs tijdens de bouwfase van interventies met de Superbonus werden professionals geconfronteerd met problemen die erger waren dan op gewone bouwplaatsen.
In dit verband zegt Matteo Dall’Asta: «De Superbonus had tot gevolg dat veel werk dat voorheen in ongeveer tien jaar werd uitgevoerd, werd samengebracht in slechts twee jaar (de tijdshorizon van de huidige Superbonus), daarom moest de fabrieksdirecteur verhoog het toezicht op de bouwplaats om alle strakke deadlines te verzoenen met de regels van de kunst. De laag vereist bijvoorbeeld installatie- en droogcycli tussen de ene fase en de andere en, nog steeds over de laag: de panelen moeten worden bevestigd zonder de pluggen weg te laten die voor het project nodig zijn, zodat ze stabiel blijven”.

Wat moet de nieuwe begrotingswet voor de Superbonus bevatten?
Tommaso Mascitti er wordt gehoopt “dat de stimuleringsmaatregel, als deze niet structureel is met een verlaging van het percentage, iets duurzamer wordt om de planning en stabilisatie van de markt te garanderen”.
Matteo Dall’Asta verwacht «Een verlenging voor heel 2023, ook voor eengezinswoningen die de aanvraag niet vóór 30-09-2021 hebben ingediend, en een op prestaties gebaseerde en minder bureaucratische regelgeving».
Diego Bortolato wenst «Een verlenging tot heel 2024 met een optie voor 2025, vooral voor eengezinswoningen, omdat er, vergeleken met condominiums, veel meer moeilijkheden zijn die verband houden met de specifieke kenmerken van de kleinschaligheid, waarmee alleen de kleinste studio’s te maken hebben en dus met langere doorlooptijden dan grote bedrijven.”

In het licht van de ervaring die is opgedaan met de Superbonus onderstrepen de Pro’s kort gezegd het belang van een bredere tijdshorizon, zelfs voor zogenaamde eengezinswoningen, en een verbetering van de technische voorschriften om deze duidelijker te interpreteren en gemakkelijker te maken. implementeren.toepassing.

Het is jouw beurt! Wat zijn vanuit uw professionele ervaring de aspecten die u kunt verbeteren met betrekking tot Superbonus?

Bij binnenkomst in Casa Cinque-Bianchi is de eerste impact een glazen raam. Oorspronkelijk scheidde het de studeerkamer van het woongedeelte, dat later werd verplaatst vanwege nieuwe woonbehoeften. Rechts een kapiteel, dat de stilistische mix aankondigt die de woning kenmerkt.

De paardencollectie begint met een reis naar een klein dorpje in de Abruzzen, waar Giuseppe en Caterina hun eerste paar dieren kochten bij een antiquair.

Geconcentreerd in het woongedeelte wordt de collectie de absolute protagonist van de woonkamer. De grootste is ruim een ​​meter lang, de kleinste slechts een centimeter.

In het woongedeelte vinden we links de Dream On fauteuil van Frau, in het midden de Frate tafel van Enzo Mari (geproduceerd door Driade), de Kartell stoelen en op de achtergrond de op maat gemaakte boekenkast, ontworpen door Caterina.

De slaapkamer, heel essentieel, waar u kunt genieten van de passie voor het Verre Oosten. Het stoffen hoofdeinde wordt vergezeld door een schilderij dat de hoofdrolspeler van de kamer wordt en perfect communiceert met de rode deur aan de tegenoverliggende muur. Het gebruik van twee verschillend gekleurde planken als nachtkastjes is zeer eigentijds.

Verborgen voor de ogen van de meeste mensen, bevindt zich hier de kleine woonkamer vóór de hoofdslaapkamer, waar de vele reissouvenirs tussen de planken van een afwisselende serie Ikea Gnedby’s worden bewaard. «Het is mijn favoriete plek in huis, vanwege de intimiteit die het biedt», zegt Giuseppe. Het is voor ons onmogelijk om niet te verdwalen in het kijken naar en het bedenken van het verhaal van elke kleine herinnering.

Het uitzicht vanuit het Cinque-Bianchi-huis reikt van de daken van deze chaotische stad Napels tot de Vesuvius. De koepel op de voorgrond is die van de Galleria Umberto I.
“Dit uitzicht is de herinnering aan de eerste keer dat we het huis binnenstapten”, besluit Giuseppe.

Foto door Francesca Maiolino

Oogopslag
Wie woont daar: een stel van in de dertig; zij werkt in de modewereld en hij is chef-kok
Duif: aan de kust van Ostia (provincie Rome)
Jaar van constructie: 2010
Jaar van renovatie: 2012/2013
Architect: Marta Cammarano
Oppervlak: 120 m² interieur plus een klein terras
Het interessante detail: het huis, geboren uit de vereniging van twee appartementen, is een luchtige en lichte doos met uitzicht op zee; binnenin worden de enige kleuraccenten gegeven door bestudeerde penseelstreken van intens blauw die hier en daar de compactheid van het wit onderbreken

Het grote woongedeelte met open keuken is opgedeeld in twee functioneel gescheiden ruimtes.
Aan de ene kant de gesprekshoek die rond een gipskartonwand is opgesteld waar de televisie is gehuisvest, aan de andere kant het grote keukengedeelte. Georganiseerd aan de langste muur van de kamer, gescheiden van de woonkamer door een eilandbar die tevens dienst doet als snackblad.

Het echtpaar sprak onmiddellijk de wens uit om functionele ruimtes te hebben die openstaan ​​voor vrienden en familieleden. Mede om deze reden werd besloten om één open en ruime woonkamer te creëren waarin alle functies met betrekking tot het banket konden worden ondergebracht.

De online keuken is een wit, landelijk model van Ikea met Hittarp deuren. Een element dat het stel al in hun vorige woning had en dat ze wilden aanpassen aan de nieuwe ruimte.
Om het werkgebied te omlijsten werd een achterwand gecreëerd in de drie kleuren van de zee: blauw, wit en zand.

Er werd gekozen voor het maken van de nieuwe muur de tegels in de collectie Mutina-tegels in de zachte kleuren zand en blauw. Dit is een lijn coatings, igemaakt door ontwerper Patricia Urquiola, perfect voor dit soort oplossingen, omdat het in staat is de intensiteit en het karakter te herstellen door het afgemeten gebruik van het decoratieve element.

Op de grote muur waar de keuken in zit, vlak boven de koelkast, is een originele wijnkelder gemaakt met hydraulische leidingen. Een creatieve oplossing die de hoogte van de muur met de koelkast op een aangename manier onderbreekt.

Rechts van de keuken loopt de muur voorbij het eiland door in de woonkamer met een boekenkast van gipsplaat. Verrijkt met objecten met een maritiem thema, onderbreekt het op aangename wijze de continuïteit van het wit.

De kleurkeuze die het appartement aankleedt, komt ook voort uit de grote passie van de eigenaar voor de zee, zeilen en surfen. Dit leidde tot het creëren van een frisse en ‘maritieme’ setting in het huis, in wit- en blauwtinten. Iets dat het strand naar huis bracht, dat op slechts 200 meter van het appartement ligt.

Er waren geen ingrepen gepland aan de vloeren en de bekledingen. Het porseleinen steengoed met houteffect werd daarom door het hele huis behouden.
Een neutraal en absoluut warm oppervlak dat als perfecte achtergrond diende voor de nieuwe restylinginterventie.

Een bandvormig vals plafondsysteem herbergt het verlichtingssysteem, allemaal gemaakt met indirect LED-licht. De enige uitzondering voor het woongedeelte zijn de twee vintage hanglampen die op het keukenblad zijn geplaatst.

Het ontwerpelement dat de twee wooneenheden met elkaar verbindt, dat tijdens de renovatie opnieuw werd samengesteld, werd door de architect op een zeer vooruitziende manier opgelost. De schuine gang is namelijk voorzien van een grote, op maat ontworpen inbouwkast. Een wijdverspreide inloopkast die niet alleen in de slaapkamer, maar in het gehele slaapgedeelte kan worden gebruikt.

Zelfs in de slaapkamer werd voor de muur achter het bed gekozen voor een dicht blauw om het totale wit van de vloeren en muren te onderbreken.

Een kamer ontworpen in totale essentie, waarin de enige decoratieve uitzondering op het minimalisme de twee lichtblauwe nachtkastjes zijn, verfraaid met uiterst eenvoudige hangende lampenkappen in hun retrolijn.

In beide badkamers werd het reeds bestaande mozaïek van de bekleding behouden. Om de kamers boeiender en specialer te maken, kwam de architect tussenbeide met een systeem van gipsplaatplanken, ontworpen om zowel een praktische ondersteuning te creëren als om de al te eenvoudige tweekleurige hoge bekleding te doorbreken.

Voor de twee badkamers, waarvan één bij het woongedeelte en één bij het slaapgedeelte, is gekozen voor Catalano wastafels uit de Velis-lijn, terwijl de kranen van Paffoni zijn.

Vanaf het terras, niet erg groot, maar goed georganiseerd en uitgerust, is het mogelijk om de zee te zien en te horen, die gedurende de verschillende maanden suggestieve en altijd verschillende scenario’s biedt. Het appartement wordt namelijk het hele jaar door door het echtpaar bewoond, niet alleen tijdens het zomerseizoen.

De plattegrond van het huis, met het woongedeelte (in grijs) en het slaapgedeelte (in blauw).

In onze rubriek Houzz Homes stellen wij interessante projecten voor van Houzz-professionals. Als je ons je werk wilt laten zien, upload dan foto’s naar je Houzz-profiel en stuur de link samen met een korte beschrijving naar redazione@houzz.com. Als we besluiten uw project te publiceren, nemen we zo snel mogelijk contact met u op.

Oogopslag
Wie woont daar: Diego Nuzzo en Salvatore Falco, met hun honden Cosino en Erik
Duif: Rione Sanita, Napels
Oppervlak: circa 300 m²; 2 slaapkamers, 3 badkamers, driedubbele woonkamer, 2 terrassen, mezzanine met loopbruggen en woonkeuken
Jaar van constructie: begin achttiende eeuw
Jaar van renovatie: 2001
Architect: Diego Nuzzo
Het interessante detail: Het huis was ongeveer een eeuw lang de basisschool in de buurt

Zodra ik binnenkom, word ik getroffen door het bordje bij de ingang en Diego vertelt over zijn eerste ontmoeting met het huis: «Na ruim twee jaar werken ben ik in 2001 in dit huis komen wonen. Toen ik er voor het eerst binnenkwam, verkeerde het in een staat van verlatenheid: van het einde van de 19e eeuw tot de jaren tachtig was het de basisschool van de buurt. Daarna werd het meer dan tien jaar verlaten. De ramen waren kapot, vogels hadden nesten gemaakt in wat ooit de klaslokalen van de kinderen waren. Ik hield van de hoge plafonds, dat het aan alle vier de zijden zichtbaar was en dat het twee terrassen had, één op het oosten en één op het westen.”

Diego is ook schrijver, zijn huis wordt namelijk overspoeld door boeken. Salvatore Falco daarentegen is modeontwerper en vakman: hij ontwerpt kleding en accessoires en maakt deze vervolgens met de hand. Thuis hebben ze een hoekje van geluk gemeen: «Ik in de hangmat en Sasi op een van de matrassen in de Arabische woonkamer. We lezen en luisteren allebei naar Mozart, de honden zijn altijd bij ons”, zegt Diego.

De twee honden, onafscheidelijke metgezellen, werden allebei van de straat gered. De donkere heet Cosino en is nu 10 jaar oud, terwijl de witte, die in plaats daarvan “een jonge man” is, Erik heet: «Net als de hoofdpersoon van de Phantom of the Opera – legt Sasi uit – omdat de plek waar hij heeft rond zijn oog sinister, het deed ons denken aan het masker van de hoofdpersoon!

Diego en Sasi houden van muziek, witte wijn en hedendaagse kunst: ze besloten al deze passies te combineren met die van theater door leven te geven aan Wunderkammer, een reeks georganiseerde evenementen in auteursruimten. ‘Aanvankelijk boden we ze hier bij ons thuis aan – zeggen ze – maar ze zijn populair geworden steeds grotere evenementen, met veel mensen en we moesten andere ruimtes vinden.”

Het huis heeft twee terrassen en Diego’s favoriete uitzicht is vanuit het slaapkamerraam: «Het kijkt uit op wat wij de “Zen-tuin” noemen. Het is een bron van inspiratie. Meestal schrijf ik terwijl ik aan het bureau voor dat raam zit.” Het terras is een echte jungle geworden, vol met planten van verschillende herkomst die Diego een gevoel van rust geven. Het andere terras, gelegen op het westen, kijkt uit op de Capodimonte-heuvel.

Ze wonen allebei veel in het huis omdat ze het ook als atelier gebruiken om te werken, vooral Diego: «Mijn favoriete kamer is de bibliotheek omdat ik daar werk, ik lees, daar organiseren we concerten, theatervoorstellingen en schilder- en fotografietentoonstellingen» .

De structuur van het huis met bijna 6 meter hoge plafonds en zijn ongelooflijke passie voor boeken brachten Diego ertoe verhoogde boekenkasten te ontwerpen en te bouwen met loopbruggen van ijzer, hout en glas die alle drie de woonkamers met elkaar verbinden. In de planken staan ​​bloemen en foto’s van vrienden, maar ook boeken, heel veel boeken.

Voor zijn werk als schrijver gebruikt Diego veel notitieboekjes en een oude, nog werkende Olivetti Lettera 32-typemachine, waarmee hij zijn eerste roman schreef, De bewoonde stiltes van de huizen, gepubliceerd in 1995 door Edizioni Loffredo. In 2014 publiceerde hij ook Alsof er niets was gebeurd, Rogiosi-edities.

«Een groot deel van het meubilair bestaat uit gerecyclede voorwerpen, in de beste traditie van shabby chic, waarbij veel voorwerpen opnieuw worden geïnterpreteerd. De eettafel is bijvoorbeeld gemaakt met een oude 19e-eeuwse reling, ondersteund door een structuur die ik heb ontworpen in eenvoudige ijzeren profielen met daarop glas en ik heb de zuivelkoelbox uit de jaren vijftig omgebouwd tot een schoenenrek voor de slaapkamer vanuit bed. De uitzonderingen zijn enkele familiestukken of stukken die naar een ontwerp zijn gemaakt, zoals de ijzeren en esdoornhouten boekenkasten die in elke kamer staan ​​of het stalen keukenblad van meer dan zeven meter lang”, zegt Diego.

De keuken is geheel ontworpen en gebouwd door Diego en is voor hen beiden een belangrijke en veel bewoonde ruimte geworden. Ze houden van koken en organiseren veel diners, bovendien vertelt Sasi me dat het haar favoriete plek in huis is: «Waar ik het grootste deel van mijn tijd doorbreng, niet alleen om te koken, maar ook omdat ik vaak de grote centrale tafel gebruik om stoffen te knippen en de kleding in elkaar zetten”.

Bij de renovatie van het huis probeerde Diego zorg te dragen voor de oude overblijfselen zoals de kastanjebruine balken van het plafond en de originele handgeschilderde papieren uit de achttiende eeuw, maar om een ​​eigentijds tintje aan het appartement toe te voegen: «Ik gebruikte de materialen die ik altijd van gehouden: ijzer, glas, warm hout. En dan de harsen die kleurvlekken geven.”

Sommige teruggevonden voorwerpen werden in plaats daarvan teruggeplaatst en gebruikt voor hun huidige gebruik, zoals deze telefoon uit de jaren dertig, die nog steeds in perfecte staat verkeert.

Zelfs in de badkamer vinden we houten balken en ijzeren balken, de handdoekhouder was een oude teruggevonden ladder. Hun passie voor cinema is, naast het vullen van de muren van de mezzanines met filmposters, hier ook terug te vinden bij de filmsterren: Marilyn Monroe en Grace Kelly.

Bij warm weer verplaatsen de diners zich uiteraard naar het terras. De helft ervan wordt afgesloten door een veranda die Diego heeft gecreëerd door de muren van een kamer neer te halen; er is ook een buitenbadkamer. De diners die Diego en Sasi thuis organiseren, kennen veel bijzondere tradities: tijdens de kerstperiode vragen ze bijvoorbeeld alle mensen die ze ontvangen om hun wensen of goede voornemens voor het nieuwe jaar op een vel papier te schrijven en dat aan de boom der verlangens te hangen. . Op de laatste dag van het jaar, om middernacht, maken ze met al deze stukjes papier een groot vreugdevuur als goed voorteken voor het nieuwe jaar.

«Wat ik het leukste vind aan dit huis – zegt Diego – is de mogelijkheid om veel vrienden te ontvangen, om tussen onze passies te leven en om te leven alsof we altijd op vakantie zijn. Wat ik haat is de chaos die net buiten de deur ligt: ​​een buurt die net zo goed had moeten groeien als Nothing Hill in Napels en die in plaats daarvan aan zichzelf is overgelaten.” In feite vertegenwoordigt de wijk Sanità vandaag de dag nog steeds het kloppende hart van het populaire Napels, het bitterzoete hart van Eduardo De Filippo en het komische hart van Totò, die in feite in deze buurt is geboren. Een chaotisch Napels vol tegenstrijdigheden, maar tegelijkertijd vol poëtische schoonheid en met een groot potentieel.

Precies om deze reden besloot Diego om in zijn huis een klein paradijsje te creëren, waar hij in alle rust kan werken maar ook kan ontspannen, waarbij hij de hectiek van de stad vergeet: «Ik wilde een ruimte creëren die een soort vakantiehuis was in de hart van Napels. Als ik de deur sluit, laat ik de uitgestrekte en chaotische stad achter me en kies ik tussen de hangmat, de bibliotheek en het terras.”

Bekijk alle foto’s van dit huis

In de rubriek Mijn Houzz bieden wij interessante en originele woningen aan voor huiseigenaren en huurders. Als u wilt deelnemen aan de column, stuur ons dan enkele foto’s van uw woning samen met een korte beschrijving naar redazione@houzz.com. Als wij besluiten om uw woning te komen fotograferen, nemen wij zo snel mogelijk contact met u op.

Ander
Woonkamer: wie droomt er niet van een muur vol boeken?