Het publiek aanmoedigen en stimuleren om architectuur bewuster te benaderen en de creativiteit op dit gebied aan te wakkeren was het doel van de familie Pritzker en in het bijzonder van Jay en Cindy Pritzker die in 1979 de prijs in het leven riepen die hun naam draagt. En het werk van David Alan Chippefield, die dit jaar met de prijs werd bekroond, is zeker een bron van inspiratie, zowel voor professionals als gebruikers. De opleveringsceremonie zal in mei plaatsvinden in Athene, een stad waar Chipperfield zelf werkt aan een uitbreiding van het Nationaal Archeologisch Museum, waarvan de oorspronkelijke kern dateert uit het einde van de 19e eeuw.

De harmonie tussen het oude en het hedendaagse

De dialoog tussen verleden en heden en tussen architectuur en omgeving staat bovendien centraal in Chipperfields ontwerpbenadering.
Op deze afbeelding zien we rechts de James-Simon-Galerie in Berlijn, die dient als toegangspoort tot het museumeiland. De colonnade met de trap met een essentiële en moderne stijl wordt in harmonie afgewisseld met de negentiende-eeuwse gevel van het Pergamonmuseum.

“Als architect ben ik in zekere zin de bewaarder van betekenis, herinnering en erfgoed. Steden zijn historische documenten en architectuur is na een bepaald punt een historisch document. Steden zijn dynamisch, dus ze zitten er niet alleen maar, ze evolueren. En in die evolutie nemen we gebouwen weg en vervangen we ze door andere. We kiezen voor onszelf en het idee om alleen het beste te beschermen is niet genoeg. Het gaat ook om het beschermen van het karakter en de kwaliteiten die de rijkdom van de evolutie van een stad weerspiegelen”, legt de architect uit.
In het Neues Museum in Berlijn, dat zwaar beschadigd was door de Tweede Wereldoorlog, bracht David Chipperfield de oorspronkelijke structuur naar de voorgrond, waardoor de onvolkomenheden en schade veroorzaakt door tijd en oorlog op de muren zichtbaar bleven.

In 2012 was David Chipperfield directeur van de dertiende editie van de Architectuurbiënnale van Venetië. Het was hier dat hij onlangs toezicht hield op de restauratie van het gebouwencomplex van de Procuratie Vecchie op het Piazza San Marco.

Zelfs bij deze ingreep wist de architect zich op zijn tenen in de historische context te verdiepen. Hij slaagde erin een dialoog te openen met de plaatselijke arbeiders, bewaarders van de traditionele productietechnieken die Chipperfield gebruikte om de fresco’s, terrazzo- en pastellonevloeren nieuw leven in te blazen.

De architect vond een manier om oud en hedendaags samen te brengen met een reeks moderne hulpmiddelen, gericht op het goed bruikbaar maken van de ruimte, zoals het lichtontwerp, dat discreet en functioneel maar ook scenografisch is.

Respect voor het landschap en de natuurlijke context

Het vermogen om nieuwe gebouwen te ontwerpen zonder de natuurlijke context waarin ze zijn geplaatst te vernietigen, is een ander terugkerend element in het werk van Chipperfield. “Wat we moeten hopen is dat de milieucrisis ons ertoe brengt de prioriteiten van de samenleving te heroverwegen, om te begrijpen dat winst niet het enige element is dat onze beslissingen moet motiveren”, verklaarde de architect.

Het “genieten van diversiteit”

“Het werk van David Chipperfield verenigt het Europese classicisme, de complexe aard van Groot-Brittannië en zelfs de delicatesse van Japan. Het is het genieten van culturele diversiteit.” Deze zin, opgenomen in de motivatie voor de prijs, is misschien wel de beste samenvatting van Chipperfields talent, waarvan zijn architectuur een uitdrukking is, gericht op mensen en context, nooit zelfreferentieel en juist om deze reden voorbestemd om de tand des tijds te doorstaan. .

En zoals hij zelf zegt: om het dagelijks leven gedenkwaardig te maken: “Architectuur is iets dat onze rituelen en ons leven kan intensiveren, ondersteunen en helpen. De ervaringen in het leven waartoe ik mij aangetrokken voel en waar ik het meeste van geniet, zijn de ervaringen waarbij normale dingen speciaal worden gemaakt.”